Intervjuobjekt 3. Mann, 21.

Denne mannen hadde vore på jobb i baren der intervjua føregjekk. Han var dermed edru, men rimelig skeptisk til prosjektet, konseptet og det aller meste. Seinare nekta vedkommande å spele Carola i baren på bursdagen min, dette til tross for at ein lynkjapp spørreundersøkelse blant barens gjester viste 100% støtte til min sak. Dermed er eg skeptisk til mann 21 og hans konsept også. Uansett, dette er det han meinte om den vanlige mannen:

- Han har klær. Flaks! 
- Han meiner "noko om politikk". Javel.
- Den vanlige mannen liker litt av all musikk.
- Fotball
- Biler 
- Pupper. Pamela Anderson (Framleis? Really? Kom deg videre, vanlige mann!)
- Det kan visst godt hende han jobber i nordsjøen.
- Liker å ha fri, så pappaperm er greitt for han.
- Vil vere handy, men får det ikkje alltid til.
- Det er eit nederlag for han om kvinner er sterke
- Ønsker å videreføre seg sjølv, så den vanlige mannen vil ha barn. 
- Han trur jenter vil ha sex sjeldnare enn menn. 
- Heier på Grandis.
- Før han fyller tretti, bryr han seg om kroppen og utsjånaden sin, men etter å ha fått kone og barn, vil den vanlige mannen resignere på dette området.
- Han kan godt gå på konsert, men då "e de sikkart Bon Jovi ellar nåkke".
- Teater - aldri.
- Venter heller på filmen enn å lese boka. (Stusselig!)

Gutt, 21, vil aldri bli vanlig. 

Nytt år, nye muligheter, carte blanche osv.

Strengt tatt har ein vel nye muligheter kvar dag. I dag tenker eg at eg skal:

- Bli nonne
- Bli lesbisk
- Snart ta ferie på ei øde øy.

Godt nyttår! I dag regner det ikkje, pluss i margen til denne dagen.

Intervjuobjekt 2, kvinne 27.

Kvinne/jente, 27, har følgande opplysningar om den vanlige mannen:

- Han har tredagersskjegg.
- Liker fotball.
- Liker å snakke om fotball med vennene sine.
- Er ein snill type, som gir mange kompliment til dama si, også på sosiale medier.
- Han kjøper blomster av og til.
- Ønsker seg eit vanlig liv, med barn, stasjonsvogn og hund.
- Før den vanlige mannen får ungar, vil han berre reise på storbyferiar. Når han har blitt far, vil han til syden.
- Han har medlemskap på SATS, men bruker det mest før sommaren.
- Han er nok ingeniør og har vanlig inntekt, altså høgare enn kvinner.
- Vil gje barna sine vanlige navn.
- Køyrer volvo, for han er opptatt av sikkerhet.
- Om han må bære med seg pc'en sin, har han den i ei brun skinnveske.
- Når det er vinter bruker han ullfrakk, om han skal pynte seg går han i blazer, og han tek på seg skinnjakka når han skal vere tøff og kul.
- Ettersom han er åpen for litt av kvart, kan han sjå film både heime og på kino. Og han vil ha popcorn.

Okei, jente 27 kjenner meg, og eg kjenner henne. Til vanlig er ho kjent for å kunne oppfattast som litt streng og skummel, så eg vil gje henne honnør for å vere raus med den vanlige mannen. Virker som ein hyggelig fyr, han. Men eg syns ikkje han trenger å vere lat mesteparten av året (jamfør det om SATS).

"Nei, eg er vel litt skada, då"

- Det svarte mannen i bukseselar då eg spurte han kvifor han oppførte seg som ein idiot og ikkje klarte kommunisere på andre måtar enn reint fysisk(som han strengt tatt var veldig god til). Og eg vart så forbanna. Eg fann meg ikkje i at hans tidligare dårlige erfaringar med jenter og livet generelt skulle gå utover meg. Til slutt velta eg alle mine tyngste og vondaste erfaringar utover han som ei bøtte med spy og påsto at eg på trass av desse klarte å oppføre meg som eit godt menneske. Men no veit eg ikkje lengre.

Velger eg "feil" menn for å sleppe billigare unna? Fordi då veit eg allerede før det begynner at det snart tek slutt og lurer meg sjølv til å tru det skal gjere mindre vondt når det gjer det? Har eg blitt kynisk og hardhuda? For flink til å "blåse det bort", som oldemor lærte meg, og eg nærmast har gjort til leveregel? Tråkker eg på folk i prosessen, og går i ring rundt meg sjølv?

Tidlegare i dag tenkte eg at eg treng ein ferie. Så føyde eg til at det hadde vore enda bedre med ein ferie frå meg sjølv - dette mens eg satt og drakk te etter å ha vore på fjellet i vinterens første snøvêr, hadde fyr i peisen og var eigentleg svært tilfreds med det meste. Eg innser at det vert vanskeleg å feriere borte frå mine eigne tankar, men eg kan i det minste kjenne litt bedre etter neste gong, tenke meg om to gonger før eg dømmer både andre og meg sjølv nord og ned.

Så skal eg fortsette å kjøpe yogi-te med visdomsord a'la "Learn to be yourself", fortsette å ironisere over dei samtidig som eg tek dei til meg. Som det litt bipolare mennesket eg har vist meg å vere. 

Virker ikkje han der Ryan Gosling litt vanlig?

Neivel.

Går rundt i t-shirt och är trøtt.

Det har eg ikkje gjort sidan forrige søndag. Då gjekk eg rundt og var trøtt i t-skjorte i ca ein time, før eg suste avgarde for å fikse noko, møte nokon, sjå på noko, høyre noko. Eg stopper omtrent aldri opp, og eg trur ikkje det er særlig bra. Sist eg stoppa skikkelig opp, knakk eg nesten husnøkkelen min i bodlåsen, stengte meg sjølv ute, stod i joggebukse i yttergangen der eg budde då, grein heilt hysterisk og tenkte at "no går verden under, og dét rett før påske, faen". Den gjorde jo ikkje det. Men det var godt å grine, eg gjer det altfor sjelden. Vennane mine kaller meg grine-Trine, men det er fordi eg er lettrørt og griner av Norsk Tipping-reklamen. På vegne av meg sjølv griner eg så godt som aldri.

Han som inspirerte meg mest til dette vanlig-mann-prosjektet, er ikkje overraskande ganske uvanlig. Det trur eg han trivast med. Om eg skulle vore skikkelig slem mot denne mannen, kunne eg berre sagt til han at han er vanligare enn den vanligaste mannen eg nokonsinne har møtt.

Ganske tidlig spurte eg han om han visste korleis det kjennes å få hjartet sitt knust. Det visste han ikkje. Det var ikkje sjokkerande for meg, akkurat. Vedkommande er eit godt menneske, men er også den eg har møtt som er aller flinkast til å elske seg sjølv. Det kan faktisk bli for mykje av det gode. I ettertid må eg nesten le av at han var så opptatt av De Lillos' Hjernen Er Alene. Han kunne fått selskap! Om han turde, om han åpna seg litt meir enn på den måten han gjorde til meg - der eg hørte at alle setningane om seg sjølv hadde han sagt tusen gonger før. Som eit dikt han hadde lært seg utenat. Eg tenker no at eg er modigare enn han, for eg tør å elske andre. Sjølv om det er det farligaste i verda. Folk forsvinner jo, før eller seinare.

No har eg drømt og drømt om han, vakner ofte og seier høgt: Slutt å plag meg! Det er så rart, for eg veit ikkje ein gong kvifor eg vil ha han, eller om eg eigentleg ville ha han då eg liksom hadde sjansen. Det kan godt hende det er vanlig blant vanlige kvinner å ville ha det dei ikkje får. Eg trur det.

Sitatet i overskrifta er frå ein song av Veronica Maggio eg høyrer mykje på om dagen. Den er trist og fin på same tid, noko eg er veldig svak for. Catchy melankoli tar meg kvar gong. Songen er ein duett med Håkan Hellstrøm, og handler om at alt er så bra, men samtidig veit dei begge at alt har ein slutt.

Slutten på historia om den uvanlige mannen, blei starten på den om den vanlige. Og om eg vakner i morgon og nok ein gong har drømt om uvanlig mann nummer 6, skal eg tenke - Javel! Men veit du kva som er bra med mitt liv?

1. Eg er ikkje aleine i verda, eg har flokken min.
2. Eg har ein ny leppestift i den heilt perfekte raudfargen.
3. Eg har frihelg og besøk av bestevenninna mi frå Gøteborg.
4. Eg skal besøke søstra mi, og klemme på dei deilige nevøane mine.
5. Eg feirer fortsatt bursdagsfestival.
6. Eg har ikkje felt ei einaste tåre over han.
7. Eg skal spise lunch på Don Pippo, og om det er for mange karbohydrater i brødet, bryr eg meg ikkje om det.
8. Eg veit at om litt, har eg slutta å tenke på han.
9. Eg veit at når eg har slutta å tenke på han, er det snart jul.
10. Og etter dét igjen, er det 2014. 

Intervjuobjekt 1, kvinne, 31:

Mitt første intervjuobjekt meinte mykje om den vanlige mannen. Det var laurdag, vi hadde drukke minst to glass vin då intervjuet starta. Ettersom dette prosjektet er fullstendig mitt, og dessutan totalt uprofesjonelt, er det lov å føre intervju i berusa tilstand og om fokuspersonane tilhøyrer min indre krets, er det heilt akseptabelt. Her kjem svara hennar:

- Den vanlige mannen har gjennomsnittleg interesse for mote.
- Han er heilt vanlig pen.
- Likt av dei fleste. Er høfleg, grei og ein "likande kar".
- Han er opptatt av musikk, men har ikkje ei sjukeleg interesse.
- Den vanlige mannen kan reise på alle slags ferier.
- Om han har bil, er den praktisk, gjerne ei stasjonsvogn.
- Funksjon stiller sterkare enn form.
- Det er vanlig at han vil ha hund, men han er faktisk så vanlig, at om dama vil ha katt får ho vel berre få det.
- På laurdagar kan han gå ut, men det er også heilt greit for han å berre vere heime.
- Han er tøff, men snill.

På dette tidspunktet måtte eg bryte inn for å sjekke om intervjuobjektet framleis snakka om den vanlege mannen, eller om ho hadde gått over på å snakke om sin eigen draumemann. Intervjuobjektet rødma lett, og følte seg tatt på senga. På feil måte. Men vi vart einige om at intervjuet fortsatt var gyldig.

- Han er visst ingen tøffel, den vanlige mannen (fortsatt uklårt om dette er vanlig).
- Har ein heilt vanlig jobb og vanlig inntekt.
- Det er ikkje sikkert han digger å besøke svigermor, men han gjer det likevel.
- Den vanlige mannen har eigne vener, går ut med gutta og blir full som eit fly, men kjem alltid heim etterpå, for det gjekk det visst an å kreve av den vanlige mannen.
- Gjer "gutteting" som irriterer, for det er vel vanlig (dette vart sagt etterfulgt av eit djupt sukk).


Det siste mitt første intervjuobjekt hadde å sei om den vanlige mannen, var at han måtte tvinges til husvask, for det var skikkelig, skikkelig vanlig. Ikkje veit eg.