"Nei, eg er vel litt skada, då"

- Det svarte mannen i bukseselar då eg spurte han kvifor han oppførte seg som ein idiot og ikkje klarte kommunisere på andre måtar enn reint fysisk(som han strengt tatt var veldig god til). Og eg vart så forbanna. Eg fann meg ikkje i at hans tidligare dårlige erfaringar med jenter og livet generelt skulle gå utover meg. Til slutt velta eg alle mine tyngste og vondaste erfaringar utover han som ei bøtte med spy og påsto at eg på trass av desse klarte å oppføre meg som eit godt menneske. Men no veit eg ikkje lengre.

Velger eg "feil" menn for å sleppe billigare unna? Fordi då veit eg allerede før det begynner at det snart tek slutt og lurer meg sjølv til å tru det skal gjere mindre vondt når det gjer det? Har eg blitt kynisk og hardhuda? For flink til å "blåse det bort", som oldemor lærte meg, og eg nærmast har gjort til leveregel? Tråkker eg på folk i prosessen, og går i ring rundt meg sjølv?

Tidlegare i dag tenkte eg at eg treng ein ferie. Så føyde eg til at det hadde vore enda bedre med ein ferie frå meg sjølv - dette mens eg satt og drakk te etter å ha vore på fjellet i vinterens første snøvêr, hadde fyr i peisen og var eigentleg svært tilfreds med det meste. Eg innser at det vert vanskeleg å feriere borte frå mine eigne tankar, men eg kan i det minste kjenne litt bedre etter neste gong, tenke meg om to gonger før eg dømmer både andre og meg sjølv nord og ned.

Så skal eg fortsette å kjøpe yogi-te med visdomsord a'la "Learn to be yourself", fortsette å ironisere over dei samtidig som eg tek dei til meg. Som det litt bipolare mennesket eg har vist meg å vere.