Elsk deg sjøl, din neste, den beste og kanskje den nestbeste.

Eg har både hørt og lest at ein bør (eller skal, eventuelt må) elske seg sjølv før ein kan elske andre ordentlig. Det har aldri kjentes som om eg har problem med å elske andre. Familien min elsker eg med ein inderlighet som fyller alle cellene mine, og dei næraste venene mine like så. Menn eg har elska og sagt det høgt til, kan eg telle på ei hand. Men eg elska dei til gjengjeld så det kjentes som sjela mi rakna då eg ikkje skulle ha dei i livet mitt lenger. Sjølv dei eg valgte bort. Eg rakna, men tråkla meg saman igjen. Sjela mi må sjå ut som Frankenstein.

Men; sjølv om eg anser meg sjølv som svært kompatibel til å elske andre, er eg ikkje akkurat forelska i meg sjølv. Det har nok ikkje skjedd at eg begeistra seier til spegelen: 

- Jøsses, kor eg ELSKER deg! 

Hyppigare er nok:

- Oi. 

- Åja.

Første benyttes ofte når eg får auge på håret mitt, som kan overraske med litt av kvart når eg står opp. Sistnevnte kan for eksempel nyttast når eg vakner etter å ha vore på galeien dagen før og ser at eg har utelatt å fjerne sminke før eg la meg. - Åja, det blei et glass for mykje, liksom. Eg føretrekk å legge meg sminkelaus, men liker vin. Det kan kræsje. 

For all del, eg kan vere nøgd med det eg ser i spegelen. Og eg øver meg på å vere raus med meg sjølv. Dette starta for alvor i samband med min tredveårsdag. Eg fekk for meg at Trine, 40, ville irritere seg over Trine, 30, dersom ho fortsatte å alltid uttrykke misnøye over seg sjølv foran det motsette. Som trettiåring antok eg at eg hadde brukt langt over halve livet på å kritisere meg sjølv. Så då begynte eg å slutte. Forsøkte, i alle fall. 

- Hei, ja. De to ser no ikkje så verst ut! sa eg til puppane mine i spegelen. Dei har fått ufortjent mykje pes, dei to. Og det er ikkje særlig hyggeleg mot eit par som har gjort opp til fleire menn begeistra, og det sa eg til dei også. Så tok eg på meg bh og lot dei tenke litt på saken. Eg trur det har hjulpe litt! Her om dagen gjekk eg uten bh ein heil søndag uten å bli gal og hate livet. Ikkje utanfor heimen, sjølvsagt, men likevel. Ingen kan påstå at eg ikkje prøver. Trur forresten den vanlige mannen liker pupper uansett fasong, og det må han nesten få lov til.